Bugün Gördüğüm Her Şeyin Ardında Düşündüğüm Şeyler

Bugün her şey, maddelerin arasından sızıp gelen bir düşünceyle başladı: Sahip olmakla, ertelemek arasında sıkışmak. Ama konu sadece telefon ya da motosiklet değildi. İhtiyaçla istek arasındaki o ince farkı, bugün hem cebimde hem zihnimde taşıdım. Ve bu farkın kendisi bile, bir düzine karar kadar ağırlıkta.

Gün içinde hareket ederken, insanları izledim. Birkaç gülümseme, özensiz konuşmalardaki tekrarlar, plansızlığın normali olmuş koşturmalar. Benimse her şeyim planlı değil ama farkında. Her eksiklik, bir kararın sonucu; her erteleme, bilinçli bir suskunluk gibi.

Dışarıdan bakıldığında birikmeyen, elde edilmeyen, geride bırakılan şeyler gibi görünüyor olabilir. Oysa benim için bunlar bir tasarruf değil, bir tasarım. Kim olduğumu sadece sahip olduklarımla değil, vazgeçtiklerimle de çiziyorum.

Düşünüyorum: Göze görünmeyen ama zihne yerleşen kararlar daha kalıcı. Şu an ertelediğim bir telefon, bir parfüm, bir oyun... bunları bugün almasam da, onları hangi duyguyla beklediğimi biliyorum. Ve belki de bu, sahip olmaktan daha derin bir deneyim.

Bugün fark ettim ki, ben 'almak' yerine 'olmaya' yatkınım. Hemen sahip olmak yerine, zihnimde yerleşmesini beklemeye. Bu sabır bazen yorgunluk getirse de, bir yönüyle şöyle diyor: Zihinsel zenginlik, maddi eksiklikle ölçülemez.

Bir gün bu yazdıklarımı hatırlayacağım. Ve belki o zaman almak için koşturduğum bazı şeyleri unutmuş olacağım. Ama bu yazıda hangi ruh halinde olduğumu unutmayacağım. Çünkü bu, bugünün gerçek edinimi.